پيک ها رفته بالا...
ميگن مستي و راستي...
پس هر کي يه سلامتي بگه...
اون چيزي که ته دلشه، بي رياي بي ريا...
اينم از سلامتي من:
به سلامتي کسي که هيچ وقت نفهميد چقدر دوستش دارم

تن فرشته ای  بـــــنام مـــادر!

می خواهم برگردم به روزهای کودکی آن زمان ها که : پدر تنها قهرمان بود .

عشــق، تنـــها در آغوش مادر خلاصه میشد

بالاترین نــقطه ى زمین، شــانه های پـدر بــود ...

بدتـرین دشمنانم، برادر وخواهران خودم بودند .

تنــها دردم، زانو های زخمـی ام بودند.

تنـها چیزی که میشکست، اسباب بـازیهایم بـود

و معنای خداحافـظ، تا فردا بود...!

راســــــتی،بعد رفتنت

دروغ گـــــفتن را نیــــــــز، خـــــــــوب یاد گـــرفتــه ام...!

"حــــال مـــن هم خـــــــوب اســت" ... خــــــوبِ خــــوب

عباس کیانی پدر خوب و مهربانم دوستت دارم از طرف پسر بی وفایت

خیلی دلم برات تنگ شده

چشم مست تو عجب جلوه گه بیداد است

خم ابروی تو سرمشق کدام استاد است؟

خم ابروی تو را دیدم و رفتم به سجود،

صید را زنده گرفتن هنر صیاد است

وین باده ناب را خمار دگر است--

هر علم که در مدرسه حاصل گردد--

کار دگر است و عشق کار دگر است---

من آمده ام که با تو راهی بشوم---

آنی که تو از دلم بخواهی بشوم--

دریا بغلم کن بغلم کن دریا --

میخواهم از این به بعد ماهی بشوم

ه رقصبه به چه نشستنی

چه بر خاستنی

دیدنت دشوار است---

من که به معجزه عشق ایمان دارم-

میکشم آخرین دانه کبریتم 

را---هر چه بادا باد...

بیهوده در اضطراب ماندیم همه

در تاب و تب و عذاب ماندیم همه

این ساعت زنگ خورده هم زنگ نزد

عشق آمد و رفت و خواب ماندیم همه  

دیشب کلام نقره ی نازت عجیب بود
با من که آشنای تو بودم ، غریب بود
بود و میهمان و تو و ماه و آسمان
  زیبا خیال می کنم او یک رقیب بود 

ز چه ره تو آمدستی که چنین شکسته بالی
ز کدام قصه آیی که جدا ز حس و حالی
بنشستمت که آیی و که با منت نشینی
نه به یک شب و یکی روز که صد هزار سالی

من بی تو دمی قرار نتوانم کرد

احسان ترا شمار نتوانم کرد

گر بر تن من زبان شود هر مویی

 

سردم شده است و از درون می سوزم

حالا شده کار هر شب و هر روزم

تو شعر مرا بپوش سرما نخوری

کنارت روی شنها گریه کردم

ای رفته به قهر, وعده های تو چه شد

مهر تو کجا رفت و وفای تو جه شد

این تیرگی آخر ز کجا روی آورد 

ای آیی

نه رخسار صفای تو چه شد

در تاب و تب و عذاب ماندیم همه

این ساعت زنگ خورده هم زنگ نزد

عشق آمد و رفت و خواب ماندیم همه

تابوت برای من سفارش بدهید

باید بروم گور خودم را بکنم

لطفآ دو سه سط

ر مرگ را کش بدهید

بی مونس و بی رفیق و بی همدم و جفت

زنهار به کس مگو تو این راز نهفت

هر لاله که پژمرد نخواهد بشکفت

وز دیده من بدین نهانی که تویی

وصاف ترا وصف نداند کردن

تو خود به صفات خود چنانی که تویی 

دریای سپهر را به جوش آوردیم

چون با تو خروش و جوش ما درنگرفت

رفتیم و زبانهای خموش آوردیم

ای روی تو آرزوی دیرینه‌ی ما

جز مهر تو نیست در دل و سینه‌ی ما

از صیقل آدمی زداییم درون

تا عکس رخت فتد در آیینه‌ی ما 

بود غم در دلم بسیار بسیار

نمی پرسی که چونی ای دل افگار

اگر پرسی برایت می شمارم

غم دل را چو نی با ناله زار 

تا شمع تو افروخت پروانه شدم

با صبر ز دیدن تو بیگانه شدم

در روی تو بیقرار شده مردم چشم

یعنی که پری دیدم و دیوانه شدم
 

تو از دشت وفا یاد مرا گیر

سراغ داغ فریاد مرا گیر

قدم نه در کویر دیدگانم

ازین نامردمان داد مرا گیر

کنار چشمه ای بودیم در خواب

تو بـا جامی ربـودی ماه از آب

چو نوشیدیم از آن جـام گـــوارا

تو نیلوفر شدی من اشک مهتاب

میان عاشقان یکباره خیزم

و با فریاد و سوز و آه و ناله

بگویم دوستت دارم عزیزم 

خورشید رخا، ز بنده تحویل مکن

این وصل مرا به هجر تبدیل مکن

خواهی که جدا شوی ز من بی‌سببی؟

خود دهر جدا کند، تو تعجیل مکن

شبی غم با دل من گفتگو کرد  

مرا با چشم هایت روبرو کرد 

دلم می گفت هرگز عاشقت نیست 

ولی دست دلم را گریه رو کرد

آخر از ازعشقتو درب کلیسا میشوم 

میکشم دست از مسلمانی مسیحا میشوم 

می روم بر کشتی وصلت نشینم همچو نوح 

یا به ساحل می رسم یا غرق دریا می شوم 

شخصی بد ما به خلق میگفت  

ما ناخن او نمیخراشیم  

ما خوبی او به خلق گوییم  

تا هردو دروغ گفته باشیم 

گفته بودم که اگر بوسه دهی توبه کنم 

 بعد از آن بوسه دگر بار خطایی نکنم 

بوسه دادی و چو برخاست لبم از لب تو 

 توبه کرم که دگر توبه بیجا نکنم 

گفته بودی که چرا محو تماشای منی 

آن چنان مات که یکدم مژه بر هم نزنی 

مژه بر هم نزنم تا که زدستم نرود 

 ناز چشم تو به قدر مژه بر هم زدنی